Wendy breekt: haar zoontje uit huis geplaatst, verdriet ondragelijk in Massa is Kassa

Wie dacht dat Massa is Kassa alleen maar ging over foute zonnebrillen, snacks met een druppel frituurvet teveel en ordinaire ruzies kwam deze aflevering bedrogen uit. Geen lollige Limburgse uitspraken van Peter Gillis, geen nieuwe jacuzzi die bezwijkt onder het gewicht van drama, maar een veel zwaardere toon: Wendy – Peters vriendin die openlijk instort over haar gevecht voor haar zoon Joey.

Wat begon als een realityshow werd ineens pijnlijk echt. Geen glitter, geen gelach, maar een moeder die met tranen in haar ogen uitspreekt wat ze al maanden met zich meedraagt: “Ik ben geen slechte moeder.” En wie goed keek, zag het: deze vrouw is kapot.

Van webshop naar rechtbank

Volgens jeugdzorg is Wendy’s leven simpelweg te druk. Reality-tv, haar eigen webshop, constant op pad het zou haar ongeschikt maken als co-ouder. Maar Wendy denkt daar anders over. En niet zo’n beetje ook. “Ik wil voor mijn kleine het beste en ik ben ervan overtuigd dat dat bij mij is.”

Wendy is geen type dat zich laat commanderen dat weten we. Maar wanneer het over haar kind gaat breekt zelfs zij. Want dit is niet zomaar een ruzie over alimentatie of wie hem op woensdag haalt. Haar zoon is, zoals ze zelf zegt, “ineens uit haar leven gerukt.”

Peter aan haar zijde – voor de camera én daarbuiten

Peter normaal niet vies van een scheldkanonnade of een snerende opmerking, blijft opvallend rustig en solidair. “Wendy kan niet tegen onrecht,” zegt hij. En hij heeft een punt: als dit onrecht is dan is het van het soort dat je zelfs als kijker naar adem doet happen. Joey, het kind waar het allemaal om draait is nergens te bekennen. En dat maakt het nog schrijnender.

Tegenslag na tegenslag

In de rechtszaal begon het nog hoopvol. Wendy voelde zich gesteund, kreeg het idee dat het de goede kant op zou gaan. Totdat, naar eigen zeggen, “drie partijen zich tegen haar keren.” Wat dan volgt is een regelrechte nachtmerrie. Dagen worden weken. En nog altijd geen uitspraak. “Bizar dit,” moppert Wendy aan de telefoon met haar advocaat. Maar achter dat simpele zinnetje hoor je het echte verdriet.

Elize huilt ook stilletjes mee

En alsof het allemaal nog niet treurig genoeg is komt ook Wendy’s dochter Elize in beeld. Met een zachte, bijna verslagen stem zegt ze: “Als het toch de andere kant opgaat, dan zie ik mijn broertje ook niet meer. Dat vind ik wel heel erg.” Dat is wat deze zaak doet: het splijt een gezin in beeld en daarbuiten.

De camera draait, maar het leven staat stil

Er zijn realitymomenten die nep aanvoelen. Dit was er daar geen van. Dit was rauw, eerlijk en ongemakkelijk dichtbij. En hoewel het Gillis-imperium altijd roept dat ze positief moeten blijven dat “het recht ooit zegeviert” voelt het nu vooral als een eindeloos wachten op iets wat misschien nooit meer komt.