Uitgezaaide longkanker bij Freek (32) van Suzan & Freek: hoe lang heeft hij nog?

Alsof het leven nog niet wrang genoeg is komt dit nieuws als een mokerslag: Freek Rikkerink (32) – de helft van het ooit zo vrolijke muziekduo Suzan & Freek – vecht tegen een diagnose die je niemand gunt. Longkanker. Uitgezaaid. Geen rookverslaving, geen verwaarlozing, gewoon brute pech. Alsof het lot met dartpijltjes op goed geluk een slachtoffer kiest, en dit keer viel de pijl op Freek.

Wie zijn muziek kent weet dat Freek niet de man was van extremen. Geen ruige festivals vol drank en rook. Gewoon een nuchtere jongen uit de Achterhoek met een gitaar, liefde voor Suzan en een leven dat kabbelde op het ritme van liefdevolle liedjes en uitverkochte zalen.

Maar dan ineens die onverbiddelijke diagnose: uitgezaaide longkanker. En ja, dat klinkt net zo grimmig als het is. Want in deze fase betekent dat de ziekte niet meer netjes op één plek zit, maar zich heeft verspreid als een ongenode gast door het lichaam. Opereren? Vergeet het. Genezen? Onmogelijk. Het enige dat artsen nu nog kunnen doen, is proberen de ziekte in toom te houden de schade te beperken en het leven zo dragelijk mogelijk te maken.

De overlevingskansen? Volgens verschillende artsen zijn die schraal. In veel gevallen praat je over maanden, niet jaren. En als je geluk hebt – en dat moet je dan dus nog hebben na zo’n genadeloze diagnose – rekt de tijd zich misschien op tot twee of drie jaar. Mits je lichaam de behandelingen aankan. Mits je reageert op de juiste medicatie. Mits, mits, mits. Het is een wrange loterij zonder winnende nummertjes. En dan is zijn vriendin Suzan ook nog zwanger en verwachten ze in het najaar hun kindje.

Wat dit allemaal nóg tragischer maakt is dat Freek nooit gerookt heeft. Geen pakje per dag geen studentikoze sigaretjes op het balkon. Niets. Zijn longen verdienden beter dan dit. En toch, ondanks die gezonde levensstijl, kwam de kanker. Onuitgenodigd. Onverklaarbaar.

Uitgezaaide longkanker bij jonge niet-rokende patiënten is zeldzaam, maar geen unicum. Er is geen duidelijke oorzaak aan te wijzen. Geen genetische verklaring, geen vervuilde werkomgeving, geen slechte gewoontes. Het lijkt alsof sommige lichamen gewoon domme pech hebben. Alsof het leven soms gewoon wreed is, zonder reden of verantwoording.

En Freek? Die blijft ondanks alles stil en waardig. Er zijn geen emotionele tirades op social media, geen persconferenties vol tranen. Alleen die stille schok die door het publiek gaat, het ongeloof, het verdriet. Dat iemand die zoveel liefde en zachtheid in zijn muziek stopte, nu moet vechten tegen zo’n genadeloze ziekte. Dat iemand die zong over de kleine dingen des levens nu zelf wordt overweldigd door iets onmenselijk groots.