Zonder Willem-Alexander, zonder kinderen: waarom ging Máxima alleen terug naar Spanje?

Je hebt van die plekken waar het verleden aan je mouw blijft trekken. Voor Máxima is dat onmiskenbaar Sevilla. En kijk eens aan: daar stond ze weer glimmend in de Spaanse zon in een jurk die net zo veel karakter heeft als een Almodóvar-film. Geen staatsbezoek, geen entourage met hoedjes, geen Amalia of Alexia in het kielzog gewoon Máxima, solo, maar uiteraard niet onopgemerkt.

Want een koningin blijft een koningin zelfs als ze zich “op persoonlijke titel” ergens begeeft. Dat klinkt trouwens altijd een beetje als een excuus om zonder protocol ergens een glaasje cava weg te tikken. En jawel hoor, burgemeester José Luis Sanz van Sevilla was er als de kippen bij om het momentje te verzilveren. “Sevilla enamora, en nog meer tijdens de Feria de Abril,” jubelde hij onder een foto waarop hij gezellig naast Máxima poseert ergens in een feestelijk paviljoen. “Een idylle waar koningin Máxima trots op is,” voegde hij eraan toe. Dat Máxima’s aanwezigheid het halve festival overschaduwde daar hoeven we het verder niet over te hebben.

Valentino en de vlam van vroeger

Laten we het even over die jurk hebben. Een zwarte Valentino, jazeker. Niet nieuw – ze had ‘m al eens eerder aan, maar laten we eerlijk zijn: de vrouw weet hoe je klassiek recyclet zonder op een Tweede Kamerdebat te lijken. Franjes aan de onderkant, perfect passend bij de Spaanse sfeer. En dan die oorbellen. Diamanten met misschien zafieren, volgens kenners. Voor een ‘persoonlijk bezoek’ zat er in elk geval genoeg glitter aan om een gemiddelde flamencodanseres jaloers te maken.

Maar goed, deze verschijning ging natuurlijk niet alleen over mode. Er hing iets in de lucht. Iets zwaars. Nostalgie, heimwee, of gewoon een stille schreeuw om even te ontsnappen aan de eindeloze lintjesdoorknipperij.

Terug naar 1999: van bank naar paleis

Voor wie onder een steen leefde: in 1999, tijdens diezelfde Feria de Abril, viel Willem-Alexander als een blok voor Máxima. Zij werkte toen nog bij een bank hij was nog gewoon kroonprins met een voorliefde voor bier en boten. Máxima blikte ooit terug op dat moment: “Onze werelden waren zó verschillend, dat we elkaar anders nooit ontmoet zouden hebben. Sevilla maakte het mogelijk.” Tja, de stad van tapas en temperament bleek een onverwachte koppelaar.

En blijkbaar blijft die stad trekken. In 2019 kwamen ze ook al terug met het hele koninklijke spul op sleeptouw. De dochters in flamencojurken, Máxima op hakken die je enkel al bij het zien ervan kramp geven. Toen deden ze nog braaf het hele ‘liefdesjubileum’-programma: bezoekjes, diners, foto’s. Zelfs een dansje met Antonio Benjumea – beelden die ons hier in Nederland onthouden zijn vermoedelijk om het koninklijke decorum te beschermen tegen teveel zwier.

Maar deze keer? Geen familie. Geen media. Geen uitleg.

Wat doet een koningin alleen in Sevilla op de plek waar haar liefdesverhaal begon? Een geheime pelgrimstocht? Een romantisch intermezzo zonder de romance? Of gewoon een koninklijke pauze van haar koninklijke bestaan?

Wie zal het zeggen. Maar in een tijd waarin koninklijke families elders in Europa compleet uit elkaar vallen – zie het Zweedse hof of het Britse drama rond Harry en Meghan – is het des te interessanter dat Máxima zélf terugkeert naar waar het allemaal begon. Niet met bombarie, maar met betekenis. En misschien wel meer dan we mogen weten.