Mercedes verpest de kerstsfeer in De Bondgenoten en kijkers zijn genadeloos

Er zijn van die scènes in De Bondgenoten waarbij je als kijker even rechtop gaat zitten niet omdat het spannend wordt, maar omdat iemand het gezellig weet te verpesten. Afgelopen aflevering was zo’n moment.

Het begon allemaal nog vrij kneuterig. Kerstpakket op tafel, bondjes die moesten gokken hoeveel calorieën erin zaten. Zo’n opdracht waarbij iedereen lacht, rekent met nattevingerwerk en stiekem hoopt op een extra hap tijdens de feestdagen. De beloning was niet mis. Een kerstdiner en per persoon een bezoeker. Warm, menselijk, precies waar dit programma af en toe zo naar snakt.

De Gieren zaten er het dichtst bij en wonnen. De sfeer in de loods sloeg om naar opluchting en applaus. Iedereen leek het ze te gunnen. Iedereen, behalve Mercedes. En daar ging het mis.

Terwijl de rest feliciteerde en mompelde dat de Gieren dit wel konden gebruiken, stond Mercedes met een gezicht alsof iemand haar net het laatste kerstkoekje had afgepakt. Haar woede richtte zich vooral op Roland die volgens haar nog snel even in de kast had gekeken naar wat producten. Dat detail bleef bij haar hangen als een splinter onder de nagel.

Het was niet eerlijk vond ze. En dat liet ze merken ook. Zonder filter, zonder timing, midden in het moment. De gezelligheid viel als een kaartenhuis in elkaar. Ik dacht nog aan een oud familie-etentje waar één opmerking genoeg was om de rest van de avond te laten ontsporen. Dit voelde precies zo.

Thuis op de bank ging het meteen los. Kijkers prikten feilloos door de frustratie heen en noemden haar reactie zuur. Niet teleurgesteld, niet fanatiek, maar misgunnend. Dat woord viel opvallend vaak. Alsof het haar niet alleen om het spel ging, maar om wie er won. En laat dat nu net Roland zijn.

Dat het uitgerekend hij was vonden veel mensen geen toeval. Er lijkt iets te sudderen en dit moment werkte als een lont in het kruitvat. Waar anderen de schouders ophaalden en doorgingen bleef Mercedes hangen in verontwaardiging.

Het pijnlijke is dat niemand haar die woede echt leek te volgen. Het voelde klein, onnodig en vooral slecht getimed. Alsof je op Tweede Kerstdag klaagt dat iemand een groter stuk rollade heeft. Je mag het denken, maar je zegt het niet hardop. Op x ging het dan ook aardig los.