Heftig: Operatie Wim Kieft ging mis, hij kan niet meer lopen

Wim Kieft ooit gevreesd op het veld en nu vooral bekend om zijn droge one-liners aan talkshowtafels, ligt inmiddels al weken uit de roulatie. Wat begon als een ‘simpele onderhoudsbeurt’ aan zijn kunstknie is uitgelopen op een nachtmerrie waarin de oud-voetballer compleet aan bed gekluisterd is geraakt.

Ruim drie weken geleden verdween Kieft plotsklaps uit zijn vaste podcast KieftJansenEgmondGijp alsof hij van de aardbodem was verdwenen. Michel van Egmond zei destijds dat Wim ‘door zijn kunstknie was gezakt’ en met spoed onder het mes moest. Het plan was een korte pitstop even opereren en weer door. Alleen liep het dus precies níét zo.

“Er zat iets niet goed en dat hebben ze hersteld,” vertelt hij nu eindelijk zelf aan Story nadat hij wekenlang in zijn column in De Telegraaf deed alsof er niks aan de hand was. “Dat was een relatief kleine ingreep en een week later kon ik alweer lopen. Maar daarna is er een infectie bij gekomen en die hebben ze weg moeten halen. Dat was een flinke operatie. Ik heb een week van echt heel veel pijn gehad. Daar word je geen leuker mens van.”

Trending

André en Roxeanne Hazes in de problemen: ‘Overtreden de vaarregels met hun kids’

Volgens ingewijden was hij op de afdeling niet bepaald de zonnestraal van de dag en dat is zacht uitgedrukt. Inmiddels is hij uit het ziekenhuis getransporteerd naar een zorgcentrum, waar hij naar eigen zeggen helemaal niks’ kan. “Ik kan niet lopen, ik kan helemaal niets,” klinkt het gefrustreerd.

Wanneer hij weer op eigen benen kan staan is nog compleet onduidelijk. “Daar valt nog geen prognose op los te laten. Niet alleen moet mijn wond nog genezen ik moet ook weer zelfstandig kunnen lopen. Als ik straks wel weer kan lopen moet ik aan mijn spieropbouw werken. Maar het belangrijkste is dat er geen nieuwe infectie bij komt. Ik slik een hoop antibiotica. Dit is geen fijne situatie.”

De man die normaal het leven fileert met een spottende blik is nu zelf onderwerp van medisch drama. En wie hem kent, weet dat hij een hekel heeft aan hulp vragen. Misschien is dat nog wel het zwaarste voor hem: niet de pijn, niet de antibiotica, maar gewoon… afhankelijk zijn. Voor iemand die altijd gewend was z’n eigen tackles te maken moet dat voelen alsof je met je voet vast in het gras staat en de rest allang is doorgelopen.