Catherine Keyl is kapot van verdriet door overlijden van haar zus

Soms is het alsof verdriet niet op raakt, maar zich opstapelt in lagen. Alsof het leven besluit om niet met één klap te slaan, maar rustig te hameren telkens op dezelfde plek. Voor Catherine Keyl is die plek inmiddels pijnlijk vertrouwd. Na het afscheid van haar ouders en het verlies van haar jongste zus is nu ook haar andere zus, Marjolijn overleden.

Vier weken geleden moest Catherine opnieuw afscheid nemen dit keer van Marjolijn, tweeënhalf jaar jonger. De oorzaak? Uitgezaaide longkanker. De boodschap kwam hard aan, maar Catherine reageert met een opvallende mengeling van nuchterheid en verstilling. “Ik voel me een beetje raar,” vertelt ze aan Weekend. “Bij mij lijkt er een vertragingsmechanisme te zitten.”

En dat klinkt beklemmend herkenbaar. Dat ongrijpbare gevoel dat je doorleeft op de automatische piloot terwijl binnenin alles stilvalt. “Wanneer iets veel impact op me heeft, voel ik het effect vaak pas later,” zegt ze. “Het zou goed kunnen dat ik over een poosje depressief word, omdat het verlies van binnenkomt.”

Krachtig of afgesloten?

Catherine is geen vrouw van drama. Geen kamerbreed verdriet, geen theatrale uitspraken. Ze probeert, zoals altijd haar gezicht te houden. “Ik vrees dat ik het wegmoffel, omdat ik krachtig wil blijven.” En dat is precies de valkuil van mensen die te vaak ‘sterk’ moesten zijn. Alles inslikken, niets vragen, doorgaan. Zelfs haar redenatie is hard tegen zichzelf: “Het heeft ook geen zin om een ander ermee lastig te vallen. Ik kan er zelf amper wat mee, dus een ander kan daar al helemaal niks mee.”

De uitvaart: woorden die vastliepen op de keel

Tijdens de afscheidsdienst werd het haar even teveel. “Halverwege de speech op de uitvaart kon ik ook niet uit mijn woorden komen,” zegt ze. En dat is geen onvermogen, maar een instinct: je probeert afscheid te nemen terwijl je hoofd nog niet heeft geaccepteerd dat het écht zover is.

Het meest schrijnende moment? Catherine ging er altijd vanuit dat zíj als eerste zou gaan. “Ik dacht echt dat ik de eerste zou zijn die zou gaan.” Niet uit morbide somberte, maar uit logica. Ze is ouder. Dat is hoe het hoort. Tenminste in theorie. Maar het leven dat houdt zich nooit aan script.

Een leven vol afscheid

Catherine’s familie is ondertussen uitgedund tot herinneringen. Van de drie zussen blijft er nog maar één over: zijzelf. En terwijl de wereld haar nog steeds kent als die scherpe tv-persoonlijkheid die vrouw met mening, met stijl met ruggengraat wordt haar bestaan steeds stiller.