Geert Wilders legt zijn ziel bloot: het simpele geluk dat hij na 21 jaar beveiliging mist

Voor de gemiddelde Nederlander is een ochtendwandeling naar de bakker een fluitje van een cent. Maar wie denkt dat Geert Wilders even snel een halfje bruin en wat plakjes jong belegen haalt heeft duidelijk te veel films gekeken. De man leeft al langer onder zware beveiliging dan menig BN’er überhaupt in de spotlights weet te blijven: 21 jaar.

Het ritueel van Wilders? Vergeet een zachtgekookt eitje of een sneetje ontbijtkoek. “Twee kopjes koffie, geen ontbijt,” en hoppa: daar zijn de mannen in het zwart al, paraat om hem van slaapkamer naar achterbank te begeleiden. De man mag dan leider van de PVV zijn, maar eigen baas over zijn agenda is hij allang niet meer. “Je bent nooit alleen en er is weinig ruimte voor spontaniteit.” Het klinkt als de nachtmerrie van iedere controlfreak, maar voor Geert is het bittere realiteit.

Hij spreekt er bijna gelaten over in de 538 Ochtendshow alsof het net zo normaal is als een file op de A4. “Het went nooit, maar je leert ermee omgaan.” Makkelijk gezegd, maar probeer maar eens met tien beveiligers je favoriete rijpe mango te kiezen in de supermarkt. Of überhaupt de supermarkt binnen te komen, want boodschappen doen dat kan al 21 jaar niet meer. “Twee dingen die ik gewoon echt mis: autorijden, die ultieme vrijheid. En ja, boodschappen doen.” Arme Geert, veroordeeld tot het eindeloos aanhoren van grappen over zijn kapsel, maar een pak melk kopen? Vergeet het maar.

Trending

Resort zet Douwe Bob op beruchte zwarte lijst na nieuw agressieschandaal

Intussen gaat zijn campagne na de val van het kabinet gewoon door. Terwijl andere politici klagen over lange werkdagen heeft Wilders überhaupt geen idee meer van vrijheid. Zijn “leven leiden” betekent vooral leven volgens andermans draaiboek. De beveiligers? Die wisselen sneller dan het weer. “Soms zie ik dezelfde gezichten, maar vaak zijn het andere mensen.” Honderden beveiligers zijn er inmiddels in Nederland en Wilders kan alleen maar dromen van onopgemerkt tussen de schappen staan.

Toch klinkt er iets van waardering. “Ik ben er heel dankbaar voor dat ik in een land leef waar als je bedreigd wordt de overheid zorgt dat je beschermd wordt.” Maar of hij het ooit nog aandurft een karretje te pakken bij de Appie? Alleen in zijn stoutste dromen.