Familiedrama Hazes bereikt dieptepunt: André’s harde woorden laten geen spaan heel van Rachel
Het leek even rustig rond André Hazes jr., maar wie dacht dat de zanger zijn familieverhalen had opgeborgen vergist zich. In zijn nieuwe theatershow haalt hij uit naar de vrouw die hem letterlijk op de wereld zette én later op straat zette: zijn moeder Rachel. “Toch blijf ik het hard vinden,” schrijft een verbijsterde journalist van het AD. En eerlijk? Zelfs voor Hazes-begrippen gaat dit diep.
In de show draagt André het nummer Zeg Maar Niets Meer aan zijn moeder op. Volgens het AD als “ultiem genadeschot”. Een zinnetje dat je bijna hoort echoën door de zaal. Want wie zijn moeder een lied opdraagt als wapen is duidelijk niet van plan de wonden te lijmen met een lief briefje of een etentje bij Loetje.
De journalist die de show bezocht was zichtbaar aangedaan. “Mocht ik ooit zoiets doen… Mijn moeder komt het nooit meer te boven,” zegt hij. Een begrijpelijke reactie, want de gemiddelde Nederlander scheldt hooguit bij het kerstdiner niet op een podium met honderden toeschouwers.
André zelf blijft er opvallend koel onder. “Nou, dat begrijp ik. Maar wij zijn onderling wel wat gewend. Wij komen ook uit een ander milieu. Helaas. Voor mij is dit niet zo shocking.” En daar zit de kern van de Hazes-dynamiek: waar een ander in therapie gaat zingt André er een lied over.
Toch noemt zelfs de AD-verslaggever het “hard”. Vooral het moment waarop hij roept: “Dat vergeef ik haar nooit.” Dat is geen slip of the tongue, maar pure haat, live op toneel. André zegt daarover: “Toen ik deze show schreef, wist ik heel goed waarover ik het wilde hebben en ik wist natuurlijk ook wat mensen willen horen, maar ik heb wel geprobeerd de dingen op een respectvolle manier te brengen.”
Respectvol. Dat woord klinkt een tikje ironisch als je moeder in de zaal afwezig is en jij haar symbolisch publiekelijk affakkelt. Maar goed, André legt uit: “Ik praat wel over Rachel, maar ook dat probeer ik zo respectvol mogelijk te doen. Want het is natuurlijk mijn verhaal.”
Het doet bijna denken aan een soap die te ver is doorgeslagen in werkelijkheid. Rachel haalde haar zoon ooit in huis na zijn afkickperiode, maar zette hem later resoluut de deur uit. Sindsdien is de kloof tussen moeder en zoon eerder een ravijn te noemen dan een meningsverschil.
André lijkt daar inmiddels zen onder. “Als ik iets vertel wil ik daar niet lelijk over doen. Dan wil ik gewoon zeggen hoe ik dat heb meegemaakt. Zonder die ander voor rotte vis uit te maken.” Al voegt hij er venijnig aan toe: “Maar ze stond ook niet op de gastenlijst.” Dat laatste zegt waarschijnlijk meer dan een heel album vol emotionele ballads.
Wanneer de journalist voorzichtig zegt: “Mag ik dat jammer vinden?”, antwoordt André met een bijna glimlachende rust: “Dat hoeft niet. Want ik vind het spannend en zelfs een beetje eng om me dit zelf te horen zeggen ik ben nog nooit zo relaxed geweest als nu op dit moment in mijn leven.”
Het klinkt als de punchline van een man die zijn demonen eindelijk de rug heeft toegekeerd. Alleen jammer dat hij dat pas durft te zeggen als zijn moeder het niet meer hoort.
Verbeter de wereld en begin bij jezelf.
Ik heb niets met die knul, maar niemand verdient een moeder zoals dat vieze geval.
Die agent had veel harder moeten meppen, jammer dat ze bijna niets meer mogen. Die knul moet voor zijn leven…
Karma voor dat onmens!
Chapeau👏 Heel goed, aanpakken dat tuig!👊
Ben benieuwd wanneer hij beseft dat het zijn beurt is om door de mangel gehaald te worden,door zijn slachtoffers die hij gemaakt heeft in zijn verslaafde periode.
Karma voor dat onmens!
Ik heb niets met die knul, maar niemand verdient een moeder zoals dat vieze geval.