Rachel Hazes neemt rigoureuze maatregel tegen ‘natte oksels’ in Casa Hazes

Er zijn weinig dingen zo ironisch als Rachel Hazes die zich tegenwoordig bezighoudt met… oksels. Ja, oksels. Niet de hare overigens al spelen die ongewild een hoofdrol, maar die van haar fans. In Torremolinos waar de zon je al bij het ontbijt probeert te verbranden en Nederlanders massaal neerstrijken om de wereld even te vergeten probeert Rachel de natte oksels juist wanhopig van zich af te houden. Letterlijk.
In Casa Hazes haar eigen horecaparadijsje in dit betonnen vakantieoord staat de gecremeerde kroket op de kaart, maar de echte trekpleister is natuurlijk Rachel zelf. Ze is er blijkbaar heel vaak en dus een levensgroot souvenir voor de gasten waar je zelfs een handtekening bij krijgt. Of een selfie. Of als je pech hebt een confrontatie met haar nieuwe vijand: de natte oksel.
Zelf omschrijft ze het met de achteloze vermoeidheid van iemand die alles al eens heeft meegemaakt. “Ja, dat gaat elke dag zo,” zegt ze tegen De Telegraaf. “Ik trek tegenwoordig wel altijd een jurk met lange mouwen aan.” En daar zit dus een verhaal achter dat ruikt naar een mengeling van goedkope zonnebrand en deodorant.
Want Rachel is klein en de gemiddelde Nederlander in Torremolinos niet. “Ik ben natuurlijk klein en mensen slaan vaak een arm om me heen. Maar dan heb ik altijd iedereens oksel op mijn schouder,” legt ze uit zichtbaar murw geslagen door de constante aanval van zweet. “En hier, met deze temperaturen, zweet iedereen natuurlijk flink.”
Je zou denken: waarom gaat ze dan niet gewoon achter de schermen zitten, waar het koel is en waar geen enkel okselgevaar dreigt? Maar Rachel is geen vrouw die zich verschuilt. Zelfs niet voor de zweetvloed van Theo uit Zaandam of Ineke uit Purmerend. Sterker nog: ze poseert glimlachend voor iedere vakantieganger die wil kunnen zeggen dat hij gegeten heeft bij dat nare mens zoals ze zelf grappend roept als iemand een foto wil.
En ja zo noemt ze zichzelf dus het soort zelfspot waar je een zonnebril voor nodig hebt, want je ziet niet meer of het sarcasme is of oprechte zelfhaat.
Het is tragikomisch: terwijl andere ondernemers zich zorgen maken over personeelstekort denkt Rachel na over stoffen die transpiratie afweren. Waar de meeste horeca-eigenaars klagen over de prijzen van groothandels, vecht zij een dagelijks gevecht tegen deodorantvlekken en menselijk vocht.