Catherine Keyl voelt het einde naderen: ‘Ik heb niet lang meer te leven’

Ze was jarenlang een vast gezicht op de Nederlandse televisie altijd paraat met een kritische blik en een no-nonsense houding. Maar wie denkt dat Catherine Keyl zich nog in het publieke domein bevindt met dezelfde energie als vroeger komt bedrogen uit. De grande dame van de talkshows kijkt nu vooral achterom en de dood lijkt daarbij plots een vaste gast aan haar keukentafel te zijn geworden.

Het verlies van haar zusje Marjolijn – vier weken geleden overleden aan uitgezaaide kanker – heeft diepe sneden achtergelaten. Geen sensatie, geen melodrama. Gewoon het stille besef dat de tijd oprukt, onverbiddelijk. “We hebben gesprekken gehad over wat ons nog dwars zat naar elkaar toe en dat hebben we allemaal uitgesproken. Dat is toch fijn.” Fijn. Een pijnlijk klein woord voor een afscheid dat haar leven opnieuw op losse schroeven heeft gezet.

De een na de ander valt om

Catherine, inmiddels 79 kan de namen nauwelijks bijhouden. Ze somt ze in een interview met weekblad Weekend op alsof het de gastenlijst is van een afscheidsgala: “Dieuwertje Blok, Manuëla Kemp, Jonnie Boer, geluidstechnici, cameramensen, belichters…” Allemaal mensen die er ineens niet meer zijn. Veel jonger dan zij. En het enige wat haar nu rest? Wachten. “Ik denk dan: ik zal morgen wel aan de beurt zijn.”

Het klinkt luchtig bijna komisch. Maar onder de zelfspot schuilt iets grimmigs. Een vrouw die het leven altijd recht in de ogen heeft gekeken, kijkt nu vooral naar de rand.

Tachtig in zicht – maar voor hoe lang?

Volgend jaar tachtig. Catherine zegt het alsof het een grap is die ze zelf niet gelooft. “Dat kun je je toch niet voorstellen.” Alsof de jaren haar zijn overkomen, als een oud tv-format dat stilletjes van de buis is gehaald.

De stilte van de studio

Opmerkelijk is dat we haar nauwelijks nog op televisie zien. Niet uit vrije wil, zo blijkt. “Op de een of andere manier word ik altijd bij vlagen gevraagd – en dan weer een tijd niet.” Ze begrijpt het niet. De ene maand word je gevraagd de andere lijk je ineens uit beeld. Alsof leeftijd automatisch gelijk staat aan irrelevantie.

En daar zit misschien de grootste pijn. Niet in de dood die nadert, maar in het feit dat de spotlights al eerder zijn gedoofd. Terwijl Catherine nog scherp is, snedig, en zichtbaar wil blijven. “Ik zou het wat regelmatiger willen doen, maar ook weer niet wekelijks.” Alsof ze ergens tussen afscheid nemen en er nog toe doen probeert te balanceren.