Johnny de Mol over Borsato-affaire: ‘Ik krijg er een nare smaak van in mijn mond’

Er zijn van die momenten waarop zelfs de doorgewinterde showbizzmensen even stil vallen. Johnny de Mol ooit de eeuwige feestganger met een glimlach groter dan zijn kater zat deze week met een brok in zijn keel toen de naam van Marco Borsato weer door het nieuws galmde. “Ik krijg er een nare smaak van in mijn mond als ik het erover heb,” zei hij, zichtbaar aangeslagen in de Telegraaf. “Zowel voor Marco als voor het vermeende slachtoffer. In dit soort zaken zijn er alleen maar verliezers.”

Tja daar heeft hij niet helemaal ongelijk in. En laten we eerlijk zijn: Johnny weet inmiddels dondersgoed hoe het voelt als je naam over de boulevard rolt niet vanwege een nieuwe talkshow, maar door de modder. Zijn eigen affaire met ex Shima Kaes stond ooit pontificaal op de voorpagina’s. Toen het Openbaar Ministerie onlangs besloot hem niet te vervolgen, haalde hij opgelucht adem. “Dat hoofdstuk is dicht,” zei hij, met die typisch nuchtere blik van iemand die het ergste al heeft meegemaakt. “Ik kijk liever vooruit.”

Trending

Wilders verliest voorsprong in de peilingen – PVV dreigt ingehaald te worden door PvdA en D66

En vooruitkijken doet hij. Naar zijn kinderen bijvoorbeeld die volgens hem het beste medicijn zijn tegen elk schandaal. “Mijn hart maakt nog steeds een sprongetje als we het erover hebben dat ik straks de kinderen van school ga halen.” Kijk, dat is dezelfde man die ooit meer tijd in de kroeg doorbracht dan achter een kinderwagen. Nu zegt hij: “Je vindt me niet vaak meer in de kroeg. Etentjes vind ik gezellig, maar liever sta ik zaterdagochtend fit op het veld als trainer van het voetbalteam van mijn zoontje. Dat heb ik ooit met een punthoofd gedaan en geloof me: dat doe ik niet meer.”

De metamorfose is compleet. Waar Johnny vroeger door de Amsterdamse nacht zwierde alsof hij de stad bezat, lijkt hij nu vooral blij dat hij de weg naar het voetbalveld niet meer met een bonkend hoofd hoeft te rijden. En achter die rust zit iemand die hem volgens eigen zeggen “een geschenk uit de hemel” noemt: zijn vrouw Anouk. “Ik heb dat losbandige leven lang volgehouden, tot eind dertig. Maar toen kwam zij op mijn pad. Dat zij na alles wat we samen hebben meegemaakt nog steeds achter me staat… daar mag ik mezelf in de handjes voor knijpen.”

Dat zegt hij mooi, maar tussen de regels door klinkt ook iets anders: opluchting, misschien zelfs berusting. Alsof hij weet hoe broos reputaties zijn in de wereld waar iedereen alles filmt deelt en oordeelt voordat de koffie koud is.