kijker schrikt zich rot: Frans Bauer is enorm aangekomen

Het was even slikken voor wie donderdagavond achteloos naar Casa di Beau zapte. Want daar zat hij: Frans Bauer onze nationale goedzak de man met het eeuwige lachje en de warme stem, maar nu duidelijk met wat extra bagage, laten we zeggen onder de knoopjes. De Telegraaf had het al aangekondigd: Frans is flink aangekomen. En dat bleek geen roddel, maar een feit dat op televisie niet te negeren viel.

In het voorstukje van de uitzending zien we hem zitten naast Beau van Erven Dorens ergens op een rustiek muurtje. Alleen lijkt Frans in zijn strak gespannen overhemd minder ontspannen dan ooit. Alsof zijn kleding zelf moeite heeft om het bij te benen. “Ik zie ook aan Frans dat hij nog steeds jojoot met zijn gewicht,” zei journalist Jordi Versteegden al eerder. “Ik zeg niet dat hij dik is hoor, maar ik zie gewoon aan hem… nou ja, ik kan me zo voorstellen dat hij stress heeft.” Een diplomatieke formulering voor: Frans eet zijn emoties op.

Trending

Wilders verliest voorsprong in de peilingen – PVV dreigt ingehaald te worden door PvdA en D66

En emoties waren er met hoofdletters. Want zodra het gesprek op zijn moeder kwam, brak hij. Niet een traan van ontroering, maar een zichtbaar rauwe emotie die zelfs de doorgewinterde kijker even stil kreeg. “Dat is Frans Bauer,” zei Bram Moszkowicz later bij Shownieuws. “Wat je ziet, is wat je krijgt.”

Toch is het allemaal niet zomaar aan komen waaien. Volgens Privé-hoofdredacteur Evert Santegoeds had Frans jarenlang geen zin in dit soort tv-gesprekken. “Beau heeft zes jaar lang gesmeekt of hij zou komen,” zegt Evert. “Maar Frans had daar geen zin in, of geen tijd of hij was met z’n gezin op vakantie. Dit jaar dacht hij: laat ik het maar doen.” En dat deed hij dus met zichtbaar gemengde gevoelens.

Want achter die vrolijke volkszanger schuilt een man die worstelt. Met zorgen, met familie, met zijn moeder Wies die Alzheimer heeft en onlangs haar woonwagen verliet. En misschien dus ook met een paar kilo’s te veel. Airen Mylene die Frans goed kent vatte het mooi samen: “Frans is een heel emotionele man. Ik denk dat hij dit uitgesteld heeft omdat hij van zichzelf weet dat hij emotioneel wordt als hij over z’n ouders praat.”

Dat maakt de cirkel rond, want wie stress eet, krijgt vanzelf het lijf dat het verhaal vertelt. En Frans’ lichaam vertelt alles: over de druk van succes, de pijn van familie en het gewicht van herinneringen. Hij is niet zomaar aangekomen hij draagt het allemaal letterlijk met zich mee.