Rob de Nijs’ zoon breekt het stilzwijgen: dit gebeurde in de laatste uren van zijn leven

Het blijft een vreemd soort stilte als een icoon als Rob de Nijs er plotseling niet meer is. Voor de buitenwereld was het misschien het einde van een tijdperk, maar voor zoon Robbert voelde het alsof het noodlot zich tergend langzaam aankondigde. Anderhalf jaar zo lang zag Robbert zijn vader stukje bij beetje wegglippen. “Omdat hij steeds zieker werd.” Parkinson was meedogenloos, en in plaats van een plotseling afscheid, kreeg het gezin een genadeloos lange opmaat naar het onvermijdelijke.

Vorig jaar vond Robbert het zelfs al tijd om afscheid te nemen alsof hij met zijn vader de generale repetitie voor het echte vertrek moest opvoeren. “We raakten echter steeds meer aan het idee gewend dat hij er op een dag niet meer zou zijn, al kan dat je uiteindelijk niet voorbereiden op het moment dat het daadwerkelijk zo is,” verteld Robbert tegen weekblad Privé. Het leven is soms net zo onvoorspelbaar als de setlist van Rob de Nijs zelf: je weet wat eraan komt, maar als het moment daar is voelt het toch als een koude douche.

Trending

Monique Westenberg afgekraakt: ‘Nog nooit zo’n arrogante egotripper gezien op televisie’

Op die laatste dag, toen het doek viel zat Robbert eindeloos aan het bed van zijn vader. Huilen niet als een publiek rouwmoment voor de camera’s, maar gewoon als een zoon die zijn vader verliest. En wie had gedacht dat hun laatste gezamenlijke moment zo bizar gewoon zou zijn? Een enge film kijken. “Daar was hij gek op. Hij genoot en maakte grapjes.” Zelfs als het leven broos wordt blijft er ruimte voor een flauwe grap.

Pas na het overlijden kon Robbert eindelijk de knuffel geven die hij bij leven nooit durfde. “Toen pa was overleden kon ik hem eindelijk zo hard vastpakken als ik wilde. Een laatste gevoel naar hem uiten. Pas toen ik dat had gedaan voelde ik dat hij echt weg was.” Alsof het pas na die allerlaatste knuffel echt tot hem doordrong dat de stem van generaties voorgoed verdwenen was.