Geldstress bij Maxime Meiland: van tv-ster naar kassa-medewerker bij Albert Heijn

Je kent dat gevoel wel: je denkt dat je je leven onder controle hebt tot ineens het licht uitgaat letterlijk én figuurlijk. Bij Maxime Meiland gebeurde dat niet door een elektriciteitsstoring, maar door het stopzetten van haar geldmachine Chateau Meiland. Waar de rest van Nederland opgelucht ademhaalde stond Maxime opeens voor de spiegel en vroeg zich af: “Wat nu weer?”

Want tijdens een vrolijk gesprek bij Radio 538, waarin nog geen seconde was verstreken voordat Niels van Baarlen de loonstrookjes erbij haalde viel Maxime ineens door de mand. Op de vraag of ze nu lekker kon uitbollen tot aan haar pensioen, kwam haar reactie er sneller uit dan Martien “wijnen wijnen” kan roepen:
“Nee, neeeeee! Nee!”

Rick Romijn probeerde de boel nog leuker te maken: “Er stond ergens in een blad dat jullie allemaal miljonair zijn geworden.” Maar Maxime’s antwoord had niet misstaan in een aflevering van Opsporing Verzocht: “Ja, nee hoor, dat valt vies tegen.”

Je hóórt de teleurstelling: geen Ferrari, geen tweede villa in Noordwijk, geen chique pensioen op je dertigste. Gewoon… werken. De horror.

En dan die heerlijk ongemakkelijke bekentenis dat ze letterlijk geen idee heeft wat ze nu moet: “Ja, dat is een heel goede vraag. Dat weet ik niet. Dat weet ik echt niet.”

Het mooiste is dat ze daarna — alsof ze zichzelf wil voor zijn — alvast maar een toekomstscenario naar buiten slingert voordat iemand anders het doet:
“Misschien ga ik wel helemaal niks meer op tv doen en ga ik weet ik het… Lekker achter de kassa bij Albert Heijn, ook prima!”

Ik zie het al helemaal voor me: klanten die een sixpack wijn afrekenen en Maxime die zegt: “Doe maar pinnen, schat.” En Martien bij zelfscan omdat hij “die apparaten zo schattig vindt”.

Maar eerlijk is eerlijk: ergens gun ik haar die rust wel. De Meilandjes zijn zo lang op tv geweest dat ik ze vaker zag dan mijn eigen familie. Het is bijna onwennig om een dag te hebben zonder dat Martien in glitterbroek door beeld rent.

Toch proef je aan alles dat dit niet het einde is. Maxime is niet gemaakt om onzichtbaar te zijn. Ze móét voor de camera staan, al is het maar omdat ze anders — in haar eigen woorden — “doodongelukkig” wordt van thuis zitten.

En laten we eerlijk zijn: de kassa van de supermarkt is leuk, maar de camera betaalt net iets beter.