Catherine Keyl: “Ik nam het blind voor Borsato op dat doe ik nooit meer”

Catherine Keyl heeft weer gesproken en als Catherine praat is het zelden met fluwelen handschoentjes. Dit keer richt ze haar vlijmscherpe tong op Nathalie T., de moeder van de vrouw die Marco Borsato beschuldigt van ontucht. En zoals we van Catherine gewend zijn is ze er niet omheen gegaan.

“Hoe kan een moeder tegen een volwassen man zeggen: ‘Ga even kijken bij mijn dochter, maar ze ligt wel naakt in bed’,” citeert ze verontwaardigd in de Weekend. “Dan ben je toch gestoord?”

Het is de zoveelste opmerkelijke wending in een zaak die inmiddels meer weg heeft van een psychologische thriller dan van een rechtszaak. Terwijl half Nederland zich afvraagt wie hier eigenlijk de waarheid spreekt, lijkt Catherine haar conclusie allang getrokken te hebben: de moeder is, zacht gezegd, niet helemaal in balans.

“Ik dacht dat ik de maatschappij begreep…”

De oud-presentatrice die zichzelf al jaren graag profileert als moreel kompas van televisiekijkend Nederland, begrijpt niets van wat er zich in huize T. heeft afgespeeld. “Deze hele zaak is onbegrijpelijk,” zegt ze. “Ik dacht dat ik wist hoe de Nederlandse maatschappij in elkaar zat, maar klaarblijkelijk gaan mensen dus ook op deze manier met elkaar om.”

Trending

Wilders verliest voorsprong in de peilingen – PVV dreigt ingehaald te worden door PvdA en D66

Het is typisch Catherine: een mengeling van verbijstering en theatrale afkeuring, met een snufje zelfreflectie voor de balans.

Marco: verward, maar geen monster

Opvallend genoeg heeft ze opvallend mildere woorden over voor Marco Borsato zelf. “Hij komt op me over als iemand die helemaal in de war is,” zegt ze. “Maar dat ben ik inmiddels ook. Ik had hem zó anders ingeschat.”

Catherine herinnert zich de zanger nog uit de tijd dat hij glimmend van charme in haar studio stond. “Ik vond hem altijd zo leuk. Geen grote bek, bescheiden, geweldig.” Maar, zo zegt ze met hoorbare teleurstelling, “Hij had gewoon keihard moeten wegrennen. Het klopte allemaal niet.”

Volgens haar is Marco geen berekenende manipulator, maar een man die te slap is om grenzen te trekken. “Op mij komt hij over als een zwakke persoonlijkheid: naïef, ongeïnteresseerd, en zonder sterke wil.”

“Hij had beter moeten weten”

Catherine ziet het als een les in zwakte niet in slechtheid. “Hij is gewoon te meegaand geweest,” stelt ze. “Dat kun je uitleggen als aardig, maar het blijft dom. Hij heeft zich over laten halen tot dingen die hij eigenlijk niet wilde.”

Ze merkt dat vooral mannen fel reageren op Marco’s gedrag. “Ze vinden dat hij beter had moeten weten zeker in deze tijd met al die metoo-schandalen. Er is geen ruimte meer voor naïviteit dat weet iedereen, behalve Marco blijkbaar.”

“Ik neem het niet meer zomaar voor hem op”

Dat ze ooit in de media vol vuur zijn kant koos daar heeft Catherine nu spijt van. “Eerder nam ik het blind voor hem op. Dat doe ik niet meer. Er zijn te veel vraagtekens. Deze hele situatie is gewoon absurd, onvoorstelbaar.”

Het is een zeldzaam moment van introspectie voor iemand die normaal liever a deelt dan reflecteert. Maar zelfs als Catherine haar twijfels heeft blijft één ding overeind: ze gelooft niet dat Marco het grote kwaad is wél dat de moeder in dit verhaal een paar flinke steken heeft laten vallen. Of in haar eigen woorden: “Gestoord.”