Schaatssensatie Irene Schouten in tranen: ‘Mijn zoontje is doodziek, ik ben op’

Er hing ooit een zweem van onaantastbaarheid rond Irene Schouten, de gouden godin van het ijs die altijd met een stalen blik en messcherpe slagen de wereldtop in haar schaatsbanen achterliet. Maar zelfs bij de meest gedisciplineerde topsporters kruipt het leven soms genadeloos onder de huid. Terwijl anderen dromen over haar rentree op het marathonschaatsen zit Irene thuis met een heel andere klok die tikt. Geen startschot, geen finishlijn, maar ziekenhuisafspraken en onvoorspelbare dagen.

“Hij is erg ziek,” zegt ze in weekblad Story over haar zoontje Dirk die nog maar net aan het leven is begonnen en nu al een medische dossierkast vult. “We moeten geregeld met hem naar het ziekenhuis en weten dan niet hoe lang hij daar moet verblijven.” Je hoort de vermoeidheid tussen de regels door sijpelen. Dezelfde vrouw die moeiteloos drie kilometer lang de adem van een heel stadion wist stil te leggen heeft het nu over wachtruimtes en infuuslijnen.

Trending

Jake Paul mept erop los tijdens bruiloft: Jutta Leerdam gewond afgevoerd

Ze zegt het zonder drama, maar het ís natuurlijk drama. “Ik kan niet tien dagen in het ziekenhuis zijn en tal van trainingen missen waardoor het schaatsen erbij in schiet. Ik wil rondom Dirks ziekenhuisperiodes niet de druk ervaren ook te moeten trainen. Mijn zoontje gaat voor alles.” Dat is geen sportieve strategie dat is overleven. En misschien is dat wel de zwaarste wedstrijd die Irene ooit gereden heeft.

Alsof het leven dacht laten we er nog een helling bij gooien worstelt ook haar moeder al jaren met de nasleep van een hersenbloeding. Acht jaar geleden was dat genoeg om hun hele gezinsdynamiek te herschrijven. “Ze is niet meer mijn moeder hoe ze was, ze is nu een andere vrouw,” zegt Irene. En dan denk je terug aan alle keren dat je je moeder belde omdat je de trein had gemist of je hart gebroken was en zij je redde. Irene moet het doen met herinneringen aan wie haar moeder ooit was. Haar vader is inmiddels fulltime mantelzorger. “Ik heb nog meer respect voor hem gekregen.”

Het beeld van Irene als onverwoestbare kampioene verbleekt hier ineens tot wat het eigenlijk altijd al was een mens met kwetsbaarheden alleen is haar strijd dit keer onzichtbaar voor het oog. Geen medaille die deze marathon verzacht, geen commentaarstem die haar moed bejubelt. Alleen de hoop dat Dirk beter wordt en de kracht om dan pas weer aan zichzelf te denken.