Er zijn avonden dat René van der Gijp zichtbaar op halve kracht meedraait. Dat halve lachje die blik alsof hij al weet hoe het gesprek eindigt. De koek is op. Het dieptepunt lijkt bereikt bij Vandaag Inside.
René trekt al een tijdje aan de bel. Niet met een sirene, maar met dat typische Gijpse gemompel waar altijd meer achter zit dan hij hardop zegt. Sinds de hele soap rond zijn privéleven besloot hij op woensdag structureel af te haken. Dat beviel zo goed dat zelfs vier dagen aanschuiven inmiddels voelt als overwerk. Niet omdat hij lui is, maar omdat het simpelweg soms schrapen is.
Hij zei het zelf in het AD. Op maandag is het makkelijk. Dan ligt het voetbal nog warm op tafel. “Mathieu van der Poel, Max Verstappen, genoeg gebeurd.” Vrijdag is ook overzichtelijk, want dan kijk je vooruit naar het weekend. Maar daartussen wordt het taai. “Voor de dinsdag en donderdag is het soms zoeken, hoor.”
En dat zoeken stoort hem. René heeft geen zin om als spuit elf aan te schuiven in gesprekken die elders al tot op het bot zijn uitgekauwd. Hij noemt de concurrentie zonder jaloezie, maar met realisme. Bij Eva, RTL Tonight en Jeroen Pauw is het draaiboek elke dag min of meer hetzelfde. Amerika-deskundigen over Trump, een generaal over Oekraïne, weer iemand over de kabinetsformatie of het huizentekort. “Moeten wij daar dan dan ook mee komen?”
Zijn oplossing is geen revolutie, maar een herschikking. Minder vasthouden aan het heilige trio. Minder leunen op Wilfred Genee, Johan Derksen en hemzelf. Meer ademruimte. Hij zegt het voorzichtig, maar de boodschap is helder. Af en toe gas terug is geen zwaktebod.
Hij kijkt daarbij vooral naar Johan. “Ik maak me weleens zorgen om Johan. 76 hè.” René schetst het beeld van iemand die eigenlijk best eens een dag thuis mag blijven. “Blijf lekker een dagje thuis als je grieperig bent, of geopereerd aan een liesbreuk.” Zijn oplossing is even praktisch als ontnuchterend. Zet er iemand anders neer. Jort Kelder, Job Knoester, waarom niet. Maar Johan en Wilfred voelen zich volgens René enorm verantwoordelijk voor het programma. En dat is precies waar het wringt.
De echte vernieuwing zit volgens hem in een poule. Geen vaste heilige drie-eenheid, maar “een poultje” van een man of negen. Met vaste gezichten die rouleren. Hij noemt zelfs Thomas van Groningen als mogelijke aanvulling. Minder sleur, meer frisheid, minder druk op individuele schouders.
Stoppen wil René absoluut niet. Dat bleek uit een anekdote die hij vertelde en die alles zegt over waarom dit programma nog steeds werkt. Hij stond te tanken toen een jongen met een Uber Eats-box naast hem een sigaret rookte. “Als ik slecht in mijn vel zit”, zei die jongen, “dan zet ik een compilatie op van jullie. Dan kan ik er weer tegenaan.” René glimlachte erbij. “Kijk, daar doe je het toch voor?”
Misschien is dat precies de kern. Niet vasthouden aan wat was, maar zorgen dat mensen er morgen nog iets aan hebben. Zelfs als dat betekent dat het format zichzelf opnieuw moet uitvinden.
