Soms hoor je een verhaal en denk je: dit is er zo eentje die je liever laat liggen. Niet omdat het niet interessant is, maar omdat het schuurt op plekken waar je eigenlijk niet wilt peuteren. Toch werd het deze kerst weer op tafel gelegd alsof het een familiekwestie is waar iedereen recht op heeft. En wie anders dan André Hazes jr. zelf zette het gesprek op een kier.
Ik zat half weg te dutten met een bord restjes van kerstavond toen Shownieuws weer eens volledig werd gevuld met een interview. Voor het tweede jaar op rij een lange zit met Evert Santegoeds die zichtbaar genoot van het idee dat hij met een heel belangrijke BN’er sprak. En ergens halverwege kwam dat onderwerp weer langs. Dat ene gerucht dat nooit helemaal weggaat hoe vaak het ook wordt ontkend.
Al jaren wordt er gezegd dat André Hazes senior niet de échte vader zou zijn van zijn zoon. Namen circuleren al even hardnekkig als de verhalen. John de Wolf wordt genoemd, net als Marco Eijk, inmiddels overleden. Het zijn geen geruchten die je achteloos naast je neerlegt zeker niet als ze blijven terugkomen.
Evert besloot het er maar eens rechtstreeks over te hebben. “Heb je er zelf wel eens aan getwijfeld? Laten we het er toch over hebben”. Zo’n zin waarbij je voelt dat iemand zijn pen al geslepen heeft.
Tot verbazing van velen gaf André toe dat het hem niet koud laat. “Niet getwijfeld, maar het ging wel onder m’n huid zitten, want het is nogal een uitspraak die over je wordt gedaan, hè?” Dat is misschien wel het meest menselijke moment van het hele gesprek. Want hoe stoer je ook doet, dit soort praat blijft knagen.
Hij vertelde dat hij het gesprek met zijn moeder Rachel Hazes wel degelijk is aangegaan. “Ik heb het wel eens aan Rachel gevraagd, van: ‘Moet ik iets weten?’ Toen was het: ‘Nee, ik zweer het op m’n kinderen’ en het was echt niet zo.” Hij voegde eraan toe dat je dat dan maar moet geloven, al bleef het wel “eventjes onder m’n huid zitten”. Dat zweren op kinderen blijft een bijzondere keuze zeker in een familie waar woorden vaker wisselgeld zijn.
Een simpele oplossing ligt natuurlijk voor de hand. Een DNA-test. Evert hintte erop. “Nooit de behoefte gehad: ik wil het bewijs?” Het antwoord was kort. “Nee, dat niet.” Zelfs toen Evert het praktisch maakte met “Want als je met Nathalie naar zo’n kliniek gaat dan weet je het binnen een uur”, bleef André bij zijn standpunt. “Alleen: waarom zou ik daar in godsnaam aan toe gaan geven? Het is niet dat ik er heel erg aan twijfel.”
Dat woord twijfel bleef toch hangen. Evert prikte nog even door. “Als het onder je huid zit wel, denk ik.” Waarop André zichzelf bijna corrigeerde. “Ik heb er geen twijfel over.” Hij begon over uiterlijke verschillen, over sporten, over dagcrèmes van “voor 500 euro per maand”. Alsof goede huidverzorging ineens genetica herschrijft. Toch zei hij ook iets anders, iets zachters. Dat hij zijn vader in zichzelf ziet. In zijn mond, zijn neus. In de kern.
Het gesprek eindigde met een wrange constatering. Er was een periode waarin foto’s naast elkaar werden gelegd. Hij en Marco Eijk allebei met lang haar en een baardje. “Hij is er niet meer, dus aan hem kan ik het ook niet vragen.” Dat is zo’n zin die je liever niet hoort, maar die wel blijft hangen als de televisie allang weer uit staat.
