Ik zapte dinsdagavond langs RTL Tonight met het soort tegenzin dat je ook voelt wanneer iemand zegt dat je iets móét zien. En ja hoor, daar zat hij. Martijn Krabbé, aan zijn eigen keukentafel, zacht uitgelicht met tegenover zich Humberto Tan. Alles klopte. Misschien iets te goed. Alsof de regisseur alvast wist welke snaren geraakt moesten worden.
Laat ik eerlijk zijn. Het was intiem. Het was rauw. En het was precies het soort televisie waar mensen óf met een doos tissues voor gaan zitten óf met opgetrokken schouders afhaken. Terwijl Krabbé sprak over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid voelde ik mezelf heen en weer schuiven op de bank. Dit ging ergens over. Maar ook ergens over grenzen.
Op sociale media barstte het los. Niet iedereen had zin in wat zij zagen als zorgvuldig uitgestalde emotie. Vooral op X werd met gestrekt been ingekomen. Influencer MiesBee was onverbiddelijk. “Lieve Martijn, wat doe je jezelf toch aan? Onpasselijk van deze tranentrekkerij”. Dat is geen nuance, dat is een klap in het gezicht.
Marieke Derksen de dochter van Johan Derksen deed daar nog een schep bovenop en verwoordde wat veel mensen dachten. “Het uitbuiten van zieke mensen voor goede cijfers gaat inmiddels iedere grens over.” Zo. Dat zat. Je kon bijna horen hoe de redactiekamers meeluisterden.
En toch was het geen eenrichtingsverkeer. Terwijl de ene helft van kijkend Nederland zich afvroeg of dit niet allemaal te lang duurde zaten anderen juist ademloos te kijken. Iemand merkte droogjes op dat het interview “veel te lang” was. Een ander had het over “puur effectbejag” en “smakeloze televisie”. Het soort termen dat je normaal reserveert voor foute realityshows, niet voor een gesprek over leven en dood.
Daar tegenover stonden reacties die niet minder fel waren, maar dan in de andere richting. “Wat een puur interview met Martijn Krabbé. Indrukwekkend, altijd weer”, schreef Caren. Alex Smeets gaf toe dat hij onverwacht tranen liet en bedankte Krabbé expliciet voor zijn openheid. Toine Verberne keek “met tranen in de ogen” en sprak zijn respect uit. Het voelde alsof twee publieken tegelijk naar dezelfde uitzending hadden gekeken.
Wat Krabbé vertelde, was allesbehalve licht. Hij gaf toe doodsbang te zijn, maar niet zozeer voor zichzelf. Zijn zorgen draaien om zijn vrouw en kinderen. Hij wil hen “zo goed mogelijk achterlaten”. ’s Nachts ligt hij wakker van wat hen te wachten staat. Zijn vrouw Deborah erkende hoe zwaar die gesprekken zijn, maar vertelde ook dat ze proberen het leven te blijven vieren. Een zin die mooi klinkt, maar die je pas begrijpt als je hem ooit hebt moeten zeggen.
Het moment waarop Krabbé fragmenten terugzag uit zijn carrière, raakte me meer dan ik had verwacht. Die staande ovatie tijdens het Televizierring-gala. Minutenlang applaus. Krabbé keek er zichtbaar ongemakkelijk naar. Hij zei het applaus liever te zien als een eerbetoon aan iedereen die met kanker strijdt. Tegelijk gaf hij toe dat de enorme golf aan steun pas kwam door zijn ziekte. Dat besef zette hem aan het denken. En eerlijk gezegd mij ook.
Was dit een noodzakelijk gesprek of een zorgvuldig geregisseerde tranentrekker. Misschien was het allebei. Wat vaststaat, is dat niemand onberoerd bleef. En in televisieland is dat soms het enige wat telt.
