Ik dacht dat ik alles wel had gehoord aan keukentafels van koude pizza als ontbijt tot mensen die pindakaas in de soep gooien. Maar sommige bekentenissen verrassen zelfs mij nog. In de eerste aflevering van de nieuwe podcast HNM schoof Hélène Hendriks haar stoel iets te ver naar achteren en besloot ze iets te delen waarvan je óf honger krijgt óf spontaan een raam openzet.
Het gesprek begon onschuldig. Feestdagen, plannen, eten. Altijd eten. Noa Vahle en Merel Ek luisterden nog ontspannen toen Hélène tussen neus en lippen door vertelde dat ze met kerst weer wil gourmetten. Niets geks. Tot ze verder ging.
“Wisten jullie dat ik een fervent gourmetter ben? Ik heb dus een hele periode gehad, ik denk een jaar of vier geleden, dat ik letterlijk iedere dag gourmette.” Er viel een korte stilte, zo eentje die je ook hoort wanneer iemand op een verjaardag iets te eerlijks zegt.
“Noa geloofde haar oren niet. “Nee!” En eerlijk, ik voelde datzelfde ongeloof. Iedere dag gourmetten is geen voorkeur, dat is een levensstijl.
Hélène zette het verhaal rustig voort alsof ze uitlegde dat ze af en toe een boterham eet. Ze vertelde over haar flatje, een bakplaat die permanent op het aanrecht stond en hoe ze na het trainen of werken thuiskwam. “Dan legde ik een paar stukjes kip, vlees of vis op de plaat. En dan deed ik er een salade bij.” Klinkt bijna gezond, tot je beseft dat dit geen fase van een week was. “Bijna iedere dag heb ik dat gedaan, totdat ik na drie jaar uit die flat kwam en alles echt knetterbruin was.”
Daar was het moment waarop Merel Ek hoorbaar afhaakte. “Ah gadver…”. Het woord galmde na als een geur die niet weg te krijgen is. Ze probeerde het nog rationeel te houden, maar dat lukte nauwelijks. “Dat is het met gourmetten… Ik vind het ook heerlijk, maar je hele kleding en huis gaat er altijd van stinken.”
Iedereen die ooit met kerst gourmette en daarna zijn jas buiten moest hangen, voelde zich gezien. Behalve Hélène zelf. Zij haalde de schouders op. “Dat ruik ik helemaal niet. Ik heb helemaal geen last van die geur, ik vind het prima. Ik zou zó weer kunnen gourmetten.” Het soort zin dat zegt dat je óf een ijzersterke neus hebt óf allang immuun bent.
Ik moest denken aan een oud studentenhuis waar de frituurpan nooit leeg was en niemand nog wist hoe frisse lucht rook. Sommige gewoontes sluipen erin en worden normaal. Tot iemand van buitenaf “gadver” zegt en je ineens begrijpt dat niet alles wat vertrouwd is,ook fris is.
De podcast is pas net begonnen, maar de toon is gezet. Als dit het niveau van openheid blijft, kunnen we onze neus nog vaak ophalen. Letterlijk.
