Schaamteloze roof bij boerderijwinkel: dieven nemen alles mee zonder te betalen

Het was zo’n filmpje waarvan je hoopt dat het nep is, maar helaas. Maandagochtend, Limburg, een boerderijwinkeltje waar normaal alleen wat kleingeld rinkelt en een praatje wordt gemaakt over aardappels van het seizoen. Nu ging het los op sociale media. Niet omdat iemand een leuke aanbieding scoorde, maar omdat een man en een vrouw het hele winkeltje leegtrekken alsof het hun eigen voorraadkast is.

Eigenaresse Ellis Roost zette de beelden zelf online. Niet om likes te sprokkelen, maar uit pure frustratie. En wie de beelden ziet begrijpt haar meteen. Geen stress, geen paniek, geen haast. Gewoon pakken, doorgeven, wegzetten. Alsof ze een boodschappenlijstje afwerken.

Wat mensen vooral boos maakt is die kalmte. Of zoals Ellis het zelf zegt: “Dat is het akelige. Die rust. Ze waren totaal niet bang. Maar goed dat ik er niet was misschien hadden ze me iets aangedaan als ik ze had aangesproken.”

Ik moest meteen denken aan mijn tante met haar stalletje langs de weg. Potje jam, wat eieren, vertrouwen op de goedheid van de mens. Dat vertrouwen is hier vakkundig gesloopt. Dozen eieren, aardappelen, uien, wortelen, gember, paprika’s, potten honing en jam, blikjes frisdrank, sapjes en zelfs make-up verdwijnen beeld voor beeld uit Oma’s Boerderijwinkeltje in Hunsel. Niet stiekem, niet snel, maar bijna demonstratief.

Online ging het daarna los. Op Facebook, op Reddit, zelfs in het buitenland. Roemenen herkennen de taal en schrijven met plaatsvervangende schaamte dat de dieven Roemeens spreken. Anderen roepen stellig: “Het zijn Roma.” Met de gebruikelijke toevoeging dat zij daar vooral niet mee geassocieerd willen worden. Het internet in zijn puurste vorm.

Alsof dat nog niet genoeg was meldde een andere boerderijwinkel zich. Deze keer uit Baak in Gelderland. Zelfde gezichten, zelfde werkwijze. “Deze twee zijn in totaal vijf of zes keer bij mij geweest waarbij ze alles hebben meegenomen uit mijn koekjeskraam. Kijk uit, ze gaan vaker terugkomen!” schrijft de eigenaar. Inclusief een bijna militaire analyse van hun patroon: “Meestal op de dinsdag, woensdag of donderdag. Die drie dagen komen ze altijd rond dezelfde tijd. Ik heb het kenteken van hun auto.” Een Bulgaars kenteken voor wie het scorebord bijhoudt.

Ellis’ man Paul snapt er nog steeds niks van. “Ik ben de hele ochtend buiten geweest en heb niets gezien.” Zelfs de twee Duitse herders van het gezin, normaal alert op alles wat beweegt vonden het blijkbaar niet verdacht genoeg.

De schade loopt richting de tweehonderd euro. Geen wereldbedrag, maar voor een klein winkeltje een flinke klap. Aangifte deed Ellis niet. Ze ziet het nut er niet van in. “Ik geloof niet dat de politie er iets aan kan doen. Die twee zijn al lang de grens over.”

En toch, zegt ze, is dit niet het einde. Ze poetst het winkeltje, vult de schappen weer aan en probeert de moed erin te houden. Maar de twijfel is er wel. “Een automaat: daar begin ik niet aan. Dat is niet leuk. Maar jammer dat sommigen het kapotmaken voor anderen. Ooit ben ik het zat en dan stop ik ermee.”

En daar zit de echte pijn. Niet in die potten jam of zakken aardappelen, maar in het vertrouwen dat ergens tussen de schappen is achtergebleven.

Hieronder de beelden: