Prinses Amalia maakt tongen los met gewaagde look: ‘Diep decolleté’

Terwijl diplomaten hun dossiers opensloegen en generaals elkaar plechtig de hand schudden gebeurde er in Den Haag iets veel explosievers dan geopolitiek overleg. Nee, het ging niet over NAVO-strategie, Russische grenzen of cyberveiligheid. Het gesprek van de avond speelde zich af onder kroonluchters, langs satijnen stoelen en vooral rond één jurk.

Finland was op bezoek en dat betekent officiële praatjes en serieuze gezichten. En toch draaide het in de wandelgangen razendsnel om mode, uitstraling en een decolleté dat volgens sommigen ineens symbool stond voor iets groters.

In Shownieuws werd het tafereel met zichtbaar genoegen ontleed. Sandra Schuurhof kon haar enthousiasme nauwelijks verbergen: “Zo’n staatsbanket is toch altijd wel het hoogtepuntje, zeker nu Amalia sinds een jaar of twee ook aanschuift bij inkomende staatsbezoeken. Ze zag er fantastisch uit ik kan niet anders zeggen.” Waarop Airen Mylene, altijd alert op mogelijke misstappen, voorzichtig informeerde: “Moet zij daar ook iets doen?”

Guido den Aantrekker sprong er direct op in met zijn bekende nonchalance: “Ze wordt niet ingezet als een soort geheim wapen, van: ga eens met die kletsen ofzo?” De sfeer was gezet. Serieus genoeg om te doen alsof het over staatszaken ging, luchtig genoeg om te weten dat iedereen naar hetzelfde keek.

En toen kwam het moment waarop de temperatuur in de studio net iets opliep. Guido, ogenschijnlijk achteloos: “Een lage decolleté, is dat gebruikelijk?” Sandra, zonder aarzeling: “Jazeker.” Guido besloot er nog een schepje bovenop te doen: “Ik vind het een goede ontwikkeling.” Waarop Airen meteen waarschuwde: “Ho, pas op, pas op, pas op.” Sandra, half lachend maar bloedserieus: “Je weet dat dat helemaal verkeerd kan lopen, hè?”

Alsof dat nog niet genoeg was, gooide Cesar Zuiderwijk er een laatste observatie tegenaan: “Zonde van die blauwe sjerp!” Meer hoefde er eigenlijk niet gezegd te worden. Een jurk, een sjerp en een avond vol internationale diplomatie waren plots decor geworden van een typisch Nederlandse discussie: alles relativeren, een beetje prikken en vooral veel vinden.

En zo bleef er van het staatsbezoek vooral dit hangen. Geen beleidsnota’s, geen gezamenlijke verklaringen, maar een jurk die meer losmaakte dan menig toespraak. Soms zegt dat meer over ons dan over het koningshuis.