Waarom je nú moet gaan kijken: Sylvia Geersen zorgt voor pure chaos en ellende in Zwaard van Damocles

Ik zapte zondagavond weer langs Het Zwaard van Damocles een programma dat ik kijk zoals je naar een uitgeknepen tube tandpasta kijkt: je wilt eigenlijk wegkijken, maar iets in je brein zegt blijf kijken. En jawel nog voordat de intro was afgelopen, stond Sylvia Geersen alweer in het midden van de chaos te stralen alsof zij de CEO van het drama is.

En geloof me, als je het programma nog níet kijkt… ga dat alsjeblieft doen. Het is echt ongegeneerd vermakelijk alsof de Bondgenoten een wilde nacht heeft gehad met het programma De Gouden Kooi en daar een baby van heeft gekregen vol intriges, backstabbing en listige bondjes. Het soort tv waar je je IQ niet voor hoeft te gebruiken, maar je emoties absoluut wel.

Maar goed terug naar Sylvia, want die dame heeft inmiddels een reputatie opgebouwd waar realityproducers natte dromen van krijgen. Zodra ze in beeld verschijnt trekken kijkers hun wenkbrauwen op alsof ze anticiperen op een chemische reactie. En columnist Mark Koster, die zelden een kans mist om vuur te spuwen, schreef in De Telegraaf: “Waar komt die neiging vandaan om te genieten van de zwarte kanten van de mens? In Het Zwaard van Damocles zien we elke zondag een groep treurige BN’ers gemeen tegen elkaar doen omdat ze daarmee geld kunnen verdienen. Het Zwaard van Damocles is de metafoor voor de treurnis in de tv-industrie. Wie niet ’elleboogt’ of anderen zwartmaakt, telt niet mee.”

Je merkt aan alles dat hij eigenlijk wil zeggen: het is vreselijk, maar ik kan niet stoppen met kijken.

En dan Sylvia zelf. Mark laat er geen gras over groeien: “Ook die meuk blijf je kijken omdat Sylvia Geersen, een ex-model met het ego van een wolkenkrabber, zich ontpopt tot de Monique Hansler van het huis. Ze wil aardig gevonden worden, maar ook winnen en daarom manipuleert ze.” Een ego van een wolkenkrabber. Ik heb zelden een beeld gezien dat zo perfect aansluit bij wat we elke aflevering zien.

Want eerlijk: Sylvia speelt het spel alsof ze zélf de makers heeft gebeld met de vraag of er niet wat extra messen in de keukenla kunnen worden bijgelegd. En als iemand eenmaal doorheeft dat zij achter een listig bondje zit? Dan stromen de tranen. Volgens Mark: “Als ze wordt ontmaskerd, huilt ze, want zo werkt Hilversum: wel uitdelen, maar niet kunnen incasseren.”

En toch houdt precies dat gedrag het programma overeind. Zonder Sylvia’s tactieken, halfbakken complotten en plotselinge drama-explosies zou Damocles gewoon een groep BN’ers zijn die koffie drinkt en elkaar naar huis stuurt. Nu is het een sociologisch experiment waar machtswellust, onzekerheden en slechte timing samenkomen in één grote tv-cocktail.

Het werkt verslavend. Zo simpel is het.