Verdachte van moord op Lisa eindelijk te zien: Nederland schrikt van rechtbanktekening

Er zijn rechtszalen waar je het gevoel hebt dat de spanning uit de lucht te snijden is, maar de zitting rond de dood van de 17-jarige Lisa ging daar woest overheen. De man die volgens het OM verantwoordelijk is voor zowel haar dood als een eerdere verkrachting werd voor het eerst zichtbaar gemaakt en ineens kreeg de zaak een gezicht.

Volgens zijn advocaat hoort hij “schreeuwende en gillende stemmen” en zegt hij dat die stemmen hem opdrachten geven. Hij zou zich na afloop van de feiten “niets herinneren”. Het OM keek daarbij alsof het een plotwending was die ze vaker hadden gehoord.

De zaal zat nokvol ouders en vrienden die Lisa persoonlijk kenden en vervolgens een batterij camera’s en dagbladjournalisten op een rijtje. De rechter begon nog plechtig met: “De rechtbank kan zich voorstellen dat het een zeer emotionele en beladen dag is.” Dat was zacht uitgedrukt. Je voelde het verdriet door de ruimte trekken.

De familie van Lisa liet via Namens de Familie weten: “Vandaag is voor ons een intens emotionele dag. Het verlies van Lisa is immens groot.” En je hoorde mensen in de zaal zacht snikken tijdens het voorlezen. De familie vroeg vervolgens om rust: “Nu hebben we rust en privacy nodig om alles wat er op ons af komt te kunnen verwerken.”

Ondertussen kwam het OM met een reeks nieuwe details waar half Nederland stil van werd. DNA op het lichaam van Lisa én op dat van het eerdere slachtoffer. Een mes uit zijn locker bij het COA, “onderdeel van een messenset van de Action”, zoals de officier nadrukkelijk zei. En dan die fiets: zwart, met een witte voorvork. Te zien op beide incidentavonden. Camerabeelden liegen nooit zeggen ze. Ze logen nu ook niet.

Het meest hartverscheurende moment kwam toen de officier de laatste minuten van Lisa beschreef. Om 04.07 belde ze 112. “Geslagen”, “in de sloot geduwd”, “hij is weggefietst”, zei ze nog. En toen paniek. Gekrijs. “Nee, help me. Stop alsjeblieft.” Een paar minuten later werd haar lichaam gevonden. Zelfs de meest doorgewinterde rechtbankverslaggevers keken naar hun notitieblok alsof ze heimelijk hoopten dat de woorden vanzelf zouden verdwijnen.

Dan is er nog de vraag: wie ís deze man eigenlijk? “Chris Jude”, zegt hij. Geboren in Nigeria. Opgegroeid in weeshuizen. Geen documenten. Rechtshulpverzoeken “hebben niks opgeleverd”. Alles aan zijn identiteit hangt losjes in de lucht, alsof het elk moment kan loslaten.

Zijn advocaat benadrukt dat haar cliënt stemmen hoort en daardoor niet weet wat hij doet. “Hij ontkent, noch bekent.” Dat klinkt als iemand die niet kan kiezen tussen vluchten of bekennen en voorlopig kiest hij voor geen van beiden.

De rechter besloot aan het einde van de zitting dat hij langer vast blijft zitten. De volgende ronde? 11 februari. Weer een pro-forma zitting. Weer een zaal die te klein zal zijn voor al het verdriet.

De rechtbanktekening breedgeschouderd, kort haar, donkere kleding is het enige beeld dat Nederland voorlopig van hem heeft. Een silhouet dat de komende maanden in de leefwereld van de nabestaanden zal blijven hangen.

Chris Jude #Lisa @SaskiaBelleman https://t.co/TTPffviGln pic.twitter.com/OYLR9rB3iw

— Petra Urban (@PetraUrban) November 25, 2025