Angela de Jong kapot van verdriet na overlijden van haar vader

Ze kan fileren als geen ander. Politici, televisiemakers, presentatoren niemand is veilig voor Angela de Jong. Maar deze week is het de koningin van de kritiek zelf die haar pen even neerlegt. De reden is allesbehalve triviaal: haar vader is overleden. Hij werd 72 jaar.

In haar column in het Algemeen Dagblad schrijft Angela over hem met een tederheid die je zelden van haar leest. Weg zijn de scherpe randjes, de bijtende zinnen, het ironische taalspel. Wat overblijft is een dochter die rouwt om een man die ze typeert als “de sterkste die ik kende, maar die zijn lichaam niet langer kon vertrouwen”.

Een man die nooit stilstond

Angela’s vader was het soort man dat tegenwoordig zeldzaam is: iemand die niet praatte over gevoel, maar het toonde met zijn handen. Werken was zijn taal. “Hij werkte zodat wij konden eten, leren en sporten,” schrijft ze. Hij reed vrachtwagens, haalde melk op bij boeren zelfs met 40 graden koorts.

Je ziet het voor je: zo’n man die de motor nog even start zijn pet opzet en zegt: “Het moet nou eenmaal gebeuren.” Niet uit eerzucht, maar uit liefde. Dat type man dat niet klaagt ook niet als zijn lichaam dat eigenlijk allang wel had mogen doen.

Angela noemt hem geen held, maar dat is hij natuurlijk wel al zou hij die titel zelf nooit accepteren.

Geen dromen, wel daden

Toen het pensioen eindelijk in zicht kwam had hij geen wilde plannen. Geen verre reizen, geen bucketlist. Alleen de simpele dingen waar mensen zoals hij gelukkig van worden: een beetje tuinieren, fietsen met zijn vrouw, tijd met de kleinkinderen. Maar het leven besloot anders. “Het heeft niet zo mogen zijn,” schrijft Angela. “Zijn lichaam liet hem in de steek voordat hij ervan kon genieten.”

De stille kracht achter de scherpe pen

Wie Angela alleen kent als de televisiepitbull van Nederland krijgt door dit stuk een glimp van de vrouw achter de meningen. De dochter die zich realiseert dat de man die altijd de boel draaiende hield er nu niet meer is. In een eerdere column noemde ze hem nog “een man die nooit klaagde, nooit stilstond en voor iedereen klaarstond.” Dat beeld is blijven hangen.

Misschien verklaart het ook iets van haar eigen werkethiek die onvermoeibare drang om te blijven gaan, blijven schrijven, blijven vechten. Je zou kunnen zeggen: de appel is niet ver van de vrachtwagen gevallen.

Even stilte in medialand

Voorlopig legt ze haar pen neer. Geen columns, geen meningen, geen scherpe uithalen naar Matthijs of Linda. Alleen tijd om te rouwen. En misschien voor het eerst in jaren een week zonder deadlines.