Na vreselijke diagnose klampen Suzan & Freek zich nu vast aan oosterse geneeskunde

Sommige interviews blijven je bij. Niet omdat ze schokkend zijn, maar omdat ze zó menselijk zijn dat het haast pijn doet om te kijken. Gisteravond bij Eva Jinek gebeurde precies dat. Suzan & Freek het duo dat normaal harten verovert met zachte stemmen en romantische refreinen brak in duizend stukjes op live televisie. En heel Nederland slikte mee.

Vijf maanden geleden kregen ze nieuws dat zelfs de meest nuchtere ziel onderuit zou halen. Freek blijkt ongeneeslijk ziek. Uitgezaaide longkanker. Geen behandelplan om te genezen alleen een poging om de klok iets trager te laten tikken.

“Het eerste dat we tegen die arts zeiden was: ‘Let’s go, wat gaan we eraan doen?’”, vertelde Freek zichtbaar strijdlustig. “Toen zei hij: ‘Het is uitgezaaid en het is wel echt zo serieus dat we niks meer kunnen doen voor je. Het enige wat we kunnen doen is levensverlengend.’”

Aan tafel viel een stilte waarin je letterlijk een hart kon horen breken. Zelfs Jinek slikte haar tranen weg. Suzan normaal altijd beheerst vond woorden die in hun eenvoud de wanhoop blootlegden. “Dan slaat letterlijk de bodem onder je vandaan. Ik weet nu hoe dat voelt. Ik dacht: ‘We gaan dood.’ Want we zijn al zolang samen in mijn hoofd zijn we één persoon.”

Trending

VVD wil dat je tot je graf blijft werken: Dilan Yeşilgöz wil AOW-leeftijd naar 70,5 jaar!

Het was niet alleen de ziekte die hen raakte, maar ook de timing. Suzan bleek net zwanger van hun eerste kind. De ironie van het leven in zijn hardste vorm: nieuw leven in haar buik terwijl zijn lichaam vecht tegen wat het hare nooit zal ervaren.

En toch… ondanks alles zit er geen greintje zelfmedelijden in hun stemmen. Alleen rauwe eerlijkheid, een beetje verwarring, en een bijna bizarre vorm van berusting. “Het gekke is dat sinds we het weten, we iedere dag blij wakker worden,” zegt Freek. “We leven per dag en maken er per dag iets moois van.”

Dat klinkt bijna zen, maar vergis je niet: het verdriet sluimert overal doorheen. “Ik dacht: een aantal jaar? Sorry moet ik blij zijn dat ik nog vijf jaar mag leven?” vertelt Freek met een wrange glimlach. “Als m’n kind vijf is en ik dán doodga dan is het toch dubbel zo kut? Dat vond ik heel lastig.”

Maar waar velen zouden wegzakken in wanhoop besloten Suzan en Freek het anders te doen. Ze zijn niet alleen in behandeling bij hun artsen, maar zoeken hun hoop ook verder. In het oosten om precies te zijn.

“In de westerse geneeskunde zien ze het lichaam als een chemische fabriek,” zegt Freek bedachtzaam. “Van: er is iets kapot in het lichaam, helaas. Maar oosterse geneeskunde kijkt veel meer naar de connectie tussen je body en je mind.”

Suzan knikt, bijna strijdlustig. “We staan daar helemaal voor open. We hopen dat als we de kans zo groot mogelijk maken en het universum zegt: het komt goed, dat wij er dan bij zijn.”

Suzan zegt met een bijna filosofische blik. “Ik had altijd veel angsten over van alles en nog wat. Maar die zijn ook weg. Vervangen voor één grote angst. Dat is toch best wel fijn. Lekker overzichtelijk.”

Hun eerlijkheid is ontwapenend. Geen grootse woorden, geen loze beloften aan de hemel. Alleen twee mensen die elkaar vasthouden in het oog van een storm. En ondanks alles: een beetje hoop. Want de laatste scans laten zien dat de tumoren slinken. Freek voelt zich goed genoeg om volgend jaar wéér op het podium te staan.

“Je hebt het verkeerde lot getrokken,” zei hij kalm. “Maar we hebben nog wél het leven. En dat is er ook eentje waard om te vieren.”