Monique Westenberg verbreekt Hazes-vloek: “Nooit meer een jonge man”

Monique Westenberg lijkt eindelijk de puinhopen van haar jarenlange achtbaan met André Hazes van zich af te schudden of althans ze probeert het. Vier keer gaf ze hem een kans, vier keer dacht ze: dit is het, dit wordt oud worden samen. En vier keer liep ze met een kater achter. Nu zegt ze het hardop: geen jonge mannen meer, geen rock-’n-rollrelaties en vooral geen herhaling van het Hazes-circus.

Tijdens ons gesprek zie je hoe ze haar woorden zorgvuldig kiest alsof elk woord door een mentale zeef moet. “Dat werkt helend en geeft veel rust,” vertelt ze aan Talkies over de therapie die haar hielp om hun breuk te verwerken. Ze zegt het bijna alsof ze zichzelf moet overtuigen. Maar er is ook opluchting. Wintersport met haar zoontje Dré werd voor haar een soort ritueel van afscheid. “Ik was in de bergen en voor het eerst met mijn kind op wintersport een langgekoesterde wens. Ik was aan het skiën en voelde als het ware alles van me afglijden.” Het klinkt alsof ze eindelijk de sneeuw onder haar voeten voelt in plaats van het drijfzand van Hazes.

Trending

André en Roxeanne Hazes in de problemen: ‘Overtreden de vaarregels met hun kids’

Die tweeënhalf jaar waarin ze nog een keer probeerden te doen alsof hun sprookje gewoon wat vertraging had noemde ze ‘nodig’. Je hoort tussen de regels door: het moest kapot om eindelijk vrij te zijn.

Toch is Monique geen verbitterde vrouw geworden die de liefde de rug toekeert integendeel. Ze gelooft nog steeds dat het ergens daar buiten rondloopt, maar dit keer wil ze geen ‘project’ meer opvoeden. Geen jonge god die nog denkt dat trouw optioneel is. “Dat hij emotioneel bereikbaar en emotioneel volwassen is en rond mijn leeftijd of ouder, is,” zegt ze beslist. “Dat hij me snapt en mijn behoeftes ziet.”

Tinder of Bumble hoef je bij haar dus niet te proberen. Ze gruwelt van het idee dat liefde uit een algoritme komt. “Ik geloof niet in datingapps. Ik geloof erin dat er iemand op je pad komt. En waar? Geen idee. Ik kom ’m vanzelf wel tegen en daar kijk ik naar uit. Ik gun het mezelf ook echt.”

Als je haar zo hoort praten zou je bijna denken dat ze André alvast bedankt voor de les. Geen tattoos meer, geen bombarie, geen gedoe. Monique wil rust. Of zoals ze het zelf noemt: iemand die er is en blijft.