Emoties lopen hoog op: Astrid Holleeder en Lale Gül breken live bij RTL Tonight

De talkshow-tafel van RTL Tonight was gisteravond even geen plek voor luchtige televisie, maar voor loodzware familiegeschiedenis en rauwe emoties. Astrid Holleeder zat er, 59 inmiddels en de kilte van haar verleden met broer Willem hing voelbaar boven het decor. Het was alsof de studio ineens veranderde in een rechtszaal, maar dan eentje waarin de aanklager ook gewoon de zus bleek te zijn van de crimineel die ze zo verafschuwt én nooit helemaal kan loslaten.

“Ik wil niet slecht over hem praten. Dat getuige zijn was al een kwelling, omdat je dan de hele tijd nare dingen over iemand moet zeggen”, zei Astrid, haar stem brekend. Ze voegde er bijna verontschuldigend aan toe: “Het blijft toch mijn broer. Ik weet dat hij slecht is, ik vind hem slecht. Hij doet en heeft slechte dingen gedaan, maar ik ken hem ook als broer.”

De stilte die daarop viel zei misschien nog wel meer dan haar woorden. En toen kwam de klap: “Ik heb hem ook aanbeden als kind.” Astrid brak. Een zakdoek van Albert Verlinde een trillende hand een zacht “Doe maar een andere vraag.” Zelfs Lale Gül doorgaans stevig in haar schoenen moest haar mascara redden met tissues.

Trending

Angstige uren voor Monique Westenberg: ‘Hond Gioia vecht voor haar leven’

Wat bleef hangen was niet alleen het verdriet, maar ook Astrids bikkelharde zelfbeeld. “Ik weet dat ik er niet om moet huilen, want het helpt niet. Ik heb hem dit aangedaan. We zijn allebei verraders. Hij heeft mij verraden en ik hem. Dat gevoel dat ik de Judas ben dat blijft.”

En alsof dat nog niet zwaar genoeg was richtte ze zich rechtstreeks tot Lale die haar eigen gevecht voert sinds ze brak met haar familie. Astrid beet haar toe: “Mijn hart breekt. Als ik jouw uitgever was geweest had ik jou verboden om dat boek te schrijven, omdat ik zou weten waar je tegenaan kijkt. Je bent 27, hè? Hoe lang ga je dit volhouden? Ik ben begonnen op m’n 47ste en ben nu bijna 60. Dat is ook waarom ik weer wil leven, want ik heb misschien nog tien goede jaren. Maar jij bent 27!”

Het klonk als een waarschuwing, maar ook als een moederlijke bezorgdheid en voor een kort moment stond daar niet de zus van een maffiabaas, maar gewoon een vrouw die te veel littekens draagt om een ander dezelfde weg te gunnen. Toch sloot ze met een bijna strijdlustige noot: “Al moet ik hier naartoe kruipen ik doe het gewoon. Er is niemand die mij nog opsluit.”